“Weet je”, zegt mijn zoon, ”in de reclame roepen de kinderen hun vader bij zijn voornaam, dat vind ik zo vreemd. Wie noemt zijn vader nu bij de voornaam?” Mijn antwoord: “Jij bent dat niet gewend, maar er zijn genoeg families waar dat wel gebeurt. Maar wij hebben hier niet voor gekozen, omdat wij als ouders meer zijn dan alleen een vriend. Beter gezegd ouders geven en kinderen nemen. Als kinderen per ongeluk geven aan hun ouders, dan ontstaat er scheefgroei. Onbewust gebeurt dit vaker dan je denkt en dat komt omdat kinderen een magische liefde hebben richting hun ouders.” Ik kijk rechts naar mijn zoon. We zitten in de auto op weg naar zijn school, de middelbare. Uit quasi komisch oogpunt, zit hij verstokt met grote opgezette ogen voor zich uit te staren. En lijkt opzettelijk iets weg te slikken. Vertel ik hem nog: “Tja, misschien zou je dat nu niet zo denken, maar kinderen doen alles voor hun ouders.”

Wat een leuk gesprek met mijn koter, zo op de vroege ochtend. Uit systemisch oogpunt horen alle ouders hun kinderen te geven en de kinderen van hun ouders te nemen. Dat bedoel ik niet materialistisch maar uit emotioneel oogpunt. Kinderen gaan echt door het vuur voor hun ouders. Dat laten ze misschien niet vaak zien. Vooral niet in de pubertijd. Maar toch is dat zo. En dat gaat op een heel onbewuste manier.

Een kind is gebonden en afhankelijk van de ouders. De loyaliteit van het kind is bijna grenzeloos. Het doel van het kind is papa en mama gelukkig maken, want dan krijgt het kind wat het hebben wil: liefde! Vanuit deze gedachte zal het kind dus alles doen om de liefde en aandacht van zijn ouders te krijgen en het systeem bij elkaar te houden. Mocht deze dreigen uit elkaar te vallen.

Soms neemt het kind hierdoor een taak op zich die veel en veel te zwaar is. Vanuit ‘magische liefde’ redeneert het kind: “als ik maar goed genoeg mijn best doe, dan blijven ze wel bij elkaar…”. Als het dan toch mis gaat straft het zichzelf met schuldgevoel. ‘Magische liefde’ is kinderlijke liefde. Zo houden kinderen, zonder het te beseffen, het lijden in stand. En nogmaals, dit is een heel onbewust proces en hebben we vaak geen weet van!

Als volwassene reageren we soms ook nog vanuit het ‘magische kind’: “Als ik jou maar gelukkig maak, dan krijg ik wat ik wil…”. Maar je kunt een ander niet gelukkig maken! Bij een gezonde ontwikkeling komen we tot volwassen ‘wetende liefde’ en kunnen we weer ontvangen.

Dan nog een voorbeeld. In een familie waar een ouder afwezig is, dat kan door overlijden maar ook door bijvoorbeeld werkzaamheden elders of bij scheiding, dan kan een kind vanuit sterke loyaliteit die plek opvullen. Een kind komt dan op een volwassen plek te staan en neemt vanuit ‘magische liefde’, ook wel blinde liefde genoemd, een taak en verantwoordelijkheid op zich die te groot is voor een kind. Als een kind emotioneel de partner wordt van een ouder neemt het als volwassene deze belemmering mee in zijn eigen partnerrelatie. Bewustwording van je plek maakt de weg open om het eigen leven weer op te pakken.

Bijna aangekomen op mijn werk hoor ik een nieuwsbericht. Een jongen heeft een telefoontje gepleegd naar de politie. Hij was overvallen en bedreigd met een pistool. Hij kon een heel precies signalement doorgeven van de dader. De politie ging daar op af. Ze hadden de dader al snel gevonden en maanden hem om zich over te geven. Dat deed hij niet en werd neergeschoten. Hij is aan zijn verwondingen overleden. In datzelfde nieuwsbericht vertelde de nieuwslezer, dat de aangever alles in scene had gezet. Hij had een beschrijving van zichzelf doorgegeven. Er was niet eens een wapen. Aanvullend in het nieuwsbericht werd verteld dat in 2010 zijn vader in een psychose in Nijmegen ook was neergeschoten, nadat hij een supermarkt had overvallen en mensen had neergestoken. Ik weet het nog heel goed. De verfstrepen hebben nog lang op de weg gestaan naast het Bastion Hotel. Zover kan de liefde van een zoon voor zijn vader gaan. Over magische liefde gesproken!