Je hebt schuldgevoelens van verschillende ordes. Schuldig voelen na het eten, schuldig voelen als je ligt te luieren, schuldig voelen als je de verjaardag van een vriendin vergeten bent. Over dagelijkse dingen, maar ook op een heel ander niveau. Zoals Robin, Marco, Barack en het schuldgevoel van mezelf. De huisarts zei 30 jaar geleden tegen mij, dat als ik hard op mijn vaders borst geslagen had, hij nog had geleefd. Mijn vader had een hartstilstand en is daaraan overleden. Begrijpelijk dat het heel diep bij me is binnengekomen. Ik was niet in beweging gekomen. Wat ik wel had moeten doen. En daar werd ik in bijzijn van familie terecht gezet door onze eigenste beste huisarts.
Je schuldig voelen is een vorm van onzekerheid. Onzekerheid over wat ik in die specifieke situatie had moeten doen. Kijkend naar de twee keuzes: of je doet beter je best of je voelt je minder schuldig. Ik denk dat ik beter mijn best moet doen om me minder schuldig te voelen. Wat is het tegenovergestelde van onzekerheid? Dat is zelfvertrouwen. Woordenboek zegt: Zelfvertrouwen is een essentiële bron van levensvreugde die u toelaat om uzelf te aanvaarden en van uzelf en van anderen te houden. Mmm, hoe doe je dat jezelf aanvaarden? Misschien gewoon erkennen wat er is. Dus beter mijn best doen om me minder schuldig te voelen. Erkennen dat het zijn tijd was om te gaan. Zijn leven zat erop. “Als hij door die harde klap, was bijgekomen, was hij zeker veroordeeld tot een rolstoel. Had hij dat gewild?” Wat een lieve opmerking van mijn lieve oom. Blijkbaar is er nog een onderscheid tussen schuldgevoel. Een gezond schuldgevoel is, wat ik deed was niet goed en ik kan het herstellen. Maar ík kan het niet meer herstellen, dus dan heb ik een ongezond schuldgevoel. Wat is dan het voordeel van dit ongezonde schuldgevoel?
In het boek “Eerste hulp bij emoties” van Guy Winch wordt een ongezond schuldgevoel gezien als een psychische schurk, die je lichaam vergiftigd. En als het eenmaal in je systeem circuleert dan is het er niet makkelijk meer uit te krijgen. Oké, maar hoe kom ik er dan vanaf? In een familieopstelling kwam dit fenomeen schuldgevoel de kop op steken. Voor al diegenen die geen flauw idee hebben wat een familieopstelling is, zal ik proberen het zo simpel mogelijk uit te leggen. Iemand staat voor een keuze en weet even niet wat te doen. Rationeel en gevoelsmatig word je in de war gebracht. Iedereen kent het wel, dat gevoel het niet meer te weten. Mijn vraag in de opstelling was, dat ik in mijn kracht wilde komen. De aanwezigen krijgen een soort rol toegewezen die ze ook mogen weigeren. Aanvaarden ze hem dan word je opgesteld. Iedereen met een rol wordt door de vragenstellers in de ruimte neergezet. En dan gebeurt er iets magisch. Iedereen op de vloer krijgt bepaalde gevoelens en ingevingen. Sommigen willen ervan weg. Anderen voelen zich schuldig en als het nog dieper gaat, moeten zomaar spontaan huilen. Hoe komt dat dan? Geen flauw idee, zegt de grondlegger van deze methodiek, Bert Hellinger. Maar het werkt wel.
Na een klein vragen intermezzo op zoek naar mijn kracht, blijk ik een bijzondere relatie met mijn moeder te hebben. Onbewust gaf ik haar dozijnen energie, terwijl ik langzamerhand uitgeput raakte. En de oorzaak was mijn schuldgevoel. Mijn ongezond schuldgevoel compenseerde ik door voor mijn moeder te zorgen. Met dit gegeven zag ik de relatie schuldgevoel en mijn kracht. Hiermee kon ik erkennen wat er is. En ging ik beter mijn best doen om me minder schuldig te voelen.
