Whaaowoaaa! Daar is dat monster weer. Iemand toont interesse voor je dienst en vraagt wat je prijs is? En dan weet ik dat diegene slecht bij kas zit, gebruik maakt van de bijstand, alleenstaand met 3 kinderen is of twee banen heeft om het hoofd boven water te houden. Wat moet ik nu doen?

Dit is een veel gehoord verhaal van ondernemers die werkzaam zijn in de “zachte” sector ofwel de gezondheidszorg. Ze hebben gekozen voor dit vak om anderen te helpen. Maar vinden het moeilijk daar geld voor te vragen. Ze gaan zelfs zo ver dat ze tegen klanten zeggen, die in de ellende zitten: “Je kunt me op elk moment van de dag bellen.” Met als gevolg vele avonduren aan de telefoon en een geduldig wachtende partner die graag met je de dag door wilt nemen. Want let wel, deze uren zijn moeilijk door te berekenen. Of erger nog, die worden verzwegen.

Wat is dat toch, dat het zo moeilijk is om daar waar je goed in bent, geld voor te vragen?

Maar wat is er dan mis aan om anderen onvoorwaardelijk te helpen? Echt vanuit je hart iemand helpen, zonder daar iets voor terug te willen ontvangen? Het lijkt me dat we niet allemaal aan de slag kunnen gaan als Majoor Bosshardt. Deze vrouw die ondanks de vele aandacht en loftuitingen altijd zichzelf is gebleven. Maar heeft het geld ook bij elkaar moeten schrapen.

Vaak hebben wij patronen vanuit huis meegekregen, waarbij je als kind al snel voelde dat het enorm gewaardeerd wordt als je een ander een plezier doet. Dan ontstaat er als vanzelf een gewoonte van moeite hebben om nee te zeggen. Je vindt het prettig als anderen het naar hun zin hebben en je voelt haarfijn aan wat anderen nodig hebben. Veel mensen die de hulpverlening in gaan, doen dit om onderbewust via anderen zichzelf te helen. Dit heeft vaak te maken met een onvervuld verlangen. Kans is groot dat je dan ook jezelf wegcijfert en dat een burn-out al snel bij je aan de voordeur staat.

De uitdaging is om jezelf niet weg te geven. Om duidelijk grenzen aan te geven. En dat doe je ook door geld voor je diensten te vragen. Ik denk dat als je je bewust wordt van welke soort patronen mogelijk bij je spelen en het doorwerkt en laat integreren, dat je er anders in gaat staan. Je werkt dan vanuit je kracht en niet meer vanuit een onvervuld verlangen.

Heb je wel eens opgemerkt dat er op de wereld mensen rond lopen die van jou misbruik maken? Die vinden dat wel makkelijk, voor een dubbeltje op de eerste rang te zitten. Dit zijn de meesurfers op jouw hulp en ervaring. Zij hebben WEL genoeg geld om nog leuke dingen te gaan doen. Waar trek jij de grens of iemand je dienst wel of niet kan betalen? Ga je zitten wachten bij de voordeur om te kijken met welke auto diegene naar je toekomt en dan ter plekke de prijs te bepalen? Lijkt me erg omslachtig, energie- en tijdrovend.

Dan is er nog de ruilhandel. In plaats van dat je geld voor je dienst vraagt, wordt door de ander zijn dienst aangeboden. Daar kan je het dan nog best druk mee hebben. Een massage hier, een lunch daar. De Belastingdienst is daar niet erg blij mee. Want hierdoor lopen zij belasting opbrengsten mis.

Als je waarde creëert voor een ander en diegene vraagt jou specifiek te helpen, daar mag je een waarde tegenover zetten. Therapeuten zijn van mening dat als je er een waarde tegenover zet, de ander meer bereid is daadwerkelijk iets aan zijn/haar probleem te doen. Om de bijdrage die van hem/haar verwacht wordt daadwerkelijk om te zetten in daden.

Als ondernemer help je mensen NIET door weinig geld te vragen en jezelf weg te cijferen. JIJ moet toch ook aan het eind van de maand de huur betalen? Elke week de boodschappen doen en ook jij moet zo af en toe naar de kapper. Zolang er een economie is die waarde in geld blijft uitdrukken, ben je als ondernemer en deelnemer van deze economie daaraan gebonden. Durf jij geld te vragen voor je dienst?